عامل جنایت باغ فیض: اعدامم کنید و به پسرم بگویید در تصادف کشته شد - دیار سلمان

جهت دریافت خدمات طراحی ویلا مدرن با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های ساختمانی ویلا و باغ کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

به گزارش شهروند، ساعت حدود 10و30 دقیقه صبح بود که حسین همراه با مأمور بدرقه آگاهی وارد شعبه هفتم بازپرسی در انتهای راهروی طبقه سوم دادسرای جنایی پایتخت شد. جوانی تنومند و درشت اندام با صورتی گرد و موهایی کم پشت. با عینکی که به چشم داشت شاید کمتر کسی در نگاه اول می توانست باور کند که یک روز قبل با یک چاقو سه نفر را سلاخی نموده است. اما واقعیت این بود که این جوان به ظاهر موجه چنان بذر کینه در دلش پرورانده بود که با قساوت تمام نه تنها پسرخاله اش، رسول، را بلکه زن و بچه خردسال او را هم قربانی بغض چند ساله اش کرد.

خودش می گوید همه اش از حسادت بود. از پول بی حساب و کتابی که مقتول خرج می کرد: رسول ثروت زیادی داشت؛ یعنی از مادرش به ارث برده بود. پسر عظیم خانواده بود سهم برادر و خواهرش هم دست او بود به همین دلیل همواره پول داشت. هر چیزی که اراده می کرد به دست می آورد؛ با کمترین زحمت. اما من مثل او نبودم؛ نه اینکه مشکل اقتصادی داشته باشم، اما به اندازه او پولدار نبودم. ماجرای این ثروت هنگفت به ارثیه ارزشمند مادرعظیم حسین و رسول برمی گردد. مادرعظیم آنها مقدار زیادی زمین و ملک برای فرزندانش به ارث می گذارد.

بعد از چند سال مادر رسول یکی از همان وراث فوت کرد و همه اموال به رسول و برادر و خواهرش رسید. همین هم شد تا زندگی رسول به یک باره تغییر کند. از سوی دیگر وضع زندگی حسین هم به واسطه مادرش رو به راه بود؛ اما نه به اندازه پسرخاله اش. این دو پسرخاله با بخشی از همان ثروت همراه دو دایی شان مشغول ساخت وساز شدند. بعد هم حسین و رسول در یکی از همان ساختمان های لوکسی که خودشان در باغ فیض ساخته بودند، زندگی شان را آغاز کردند: واحد من و رسول رو به روی هم است. البته 8 واحد آن متعلق به رسول و خواهر و برادرش بود و 4 واحد دیگر هم مال من و برادرم. البته چند واحد دیگر هم حوالی جردن داریم. یک زمین عظیم هم در شمال تهران که از طرف مادرعظیم مان به ما رسیده. با این همه اما حسین دلش با رسول صاف نبود؛ از اینکه پسرخاله اش زندگی راحت تری داشت، ناراحت بود. خودش می گوید به او حسودی می کردم. در این بین کسانی هم بودند که به آتش این حسادت می دمیدند: زنم مدام به من سرکوفت می زد. به من می گفت که زن رسول فلان انگشتر را خریده یا همین چند روز قبل یک تلویزیون عظیم 60 میلیون تومانی برای خانه اش خرید.

با این همه اما ظاهرا برنامه ریزی قبلی برای این جنایت در کار نبوده؛ اظهارات حسین در دادسرا که این را نشان می دهد. آن طور که این جوان سی وهفت ساله می گوید او شب قبل از حادثه در حضور دایی اش با رسول قرار می گذارد تا برای تنظیم سندهای چند ملک به دفترخانه بروند: من ام اس دارم. شب حدود ساعت 22 پس از مصرف داروهایم به رختخواب رفتم.

چند دقیقه ای به 8 صبح مانده بود که حسین روبه روی واحد رسول ایستاده بود، قرار بود فقط اسناد را به دفترخانه ببرند. البته چند روز قبل هم ماشین مقتول از طرف پلیس امنیت توقیف شده بود و رسول از حسین خواسته بود در خلال کارهای دفترخانه به خیابان وزرا بروند و ماشین را آزاد نمایند: رسول وقتی از در خانه خارج شد، در حالی که داشت کفشش را می پوشید، آغاز به داد وفریاد کرد. با صدای بلند می گفت به دایی اطمینان ندارد و سند ها را برای تنظیم به دفترخانه نمی برد. او می خواست همه اموال خودش را بفروشد و به شمال تهران برود. البته من می دانم برای سهم خواهر و برادرش هم نقشه کشیده بود. همان موقع انگار از تنفر لبریز شدم، سرکوفت هایی را که به خاطر او خورده بودم در یک لحظه مرور کردم با چاقویی که در کیفم داشتم چند ضربه به گردنش زدم و رسول روی سینه من افتاد. درگیری این دو پسرخاله درشت هیکل به داخل خانه کشیده شد و بعد هم رسول روی زمین افتاد. همان موقع تمنا دختر 6 ساله اش در حالی که پیکر خون آلود پدرش را دیده بود، آغاز به گریه کرد. حسین می گوید از شدت ترس و دستپاچگی جزئیات زیادی را به یاد ندارد: تمنا را با چاقو زدم اما یادم نیست چند ضربه، فقط دیدم جلوی من روی زمین افتاد. همان موقع آرزو همسر مقتول هم که در اتاق خواب بود تمنا را صدا می زد، اما آن دختر دیگر جانی در بدن نداشت. حسین سراسیمه وارد اتاق خواب شد و چند ضربه ای هم به گردن زن جوان زد: نمی دانستم چکار می کنم فقط دستم را شستم و بعد به سرعت از آنجا خارج شدم. موقع خارج شدن از خانه هم به سرایدار گفتم تا خون های روی زمین را تمیز کند. من فکر می کردم چند قطره خون روی سنگ های راه پله ریخته.

حسین در پاسخ به این پرسش بازپرس که پس از خارج شدن از خانه به کجا رفته است هم شرح داد: به سرعت به طرف میدان صادقیه رفتم، چاقو را در خیابان اشرفی اصفهانی از پنجره ماشین بیرون انداختم و بعد هم سراغ مستأجر مغازه پدرم رفتم مقداری پول از او گرفتم تا به کردان برویم. فکر می کردم هیچ کس من را ندیده اما وقتی دایی ام تماس گرفت و گفت پلیس از من سوال دارد، فهمیدم که دیگر نمی گردد فرار کرد، همین شد تا دوباره به صحنه جرم بازگشتم.

حسین در خاتمه جلسه باز هم از بازپرس درخواست کرد تا هر چه زودتر قصاصش نمایند. او در حالی که از شدت پریشانی و اضطراب دست و پایش به رعشه افتاده بود، با صدای بغض آلود می گفت فقط پسرم چیزی از این ماجرا نفهمد به او بگویید پدرت در تصادف کشته شد.