دل نوشته ای از اولین مربی هاشمیان؛ وصیت نموده ام پیراهن وحید را با من دفن نمایند - دیار سلمان

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، وارد شدن وحید هاشمیان به فوتبال باشگاهى به صورت یک حادثه و شاید یک معجزه صورت گرفت. او خود را همیشه مدیون رحیم حداد زرین، اولین مربى اش می داند و اگر آن روز خاص حداد زرین، هاشمیان را ندیده بود، شاید مهاجم سابق تیم ملی هیچگاه وارد باشگاهى نمی شد.

رحیم حدادزرین برای وحید هاشمیان یادداشتی نوشته که در ادامه می خوانید:

اواخر سال 1371 در یک روز زمستانی و ماه مبارک رمضان بود. با زبان روزه به زمین فوتبال آسفالت خدنگ کنار پل جاده ساوه و پشت امامزاده حسن رفتم. در همان روزها بعد از 15 سال کار کردن در تیم های پایه نفت، استعفا نموده بودم و به تیم فتح رفتم و به دنبال بستن تیمی مدعی بودم. در کوچه و خیابان و زمین های خاکی که می شناختم، به دنبال استعداد می گشتم. در زمین خدنگ یک تیم متشکل از چند بازیکن جوان با یک تیم بسیار قوی و بزرگ تر از لحاظ سنی در حال مسابقه بودند و به واسطه حضور رضا شاهرودی و بازیکنان خوب دیگر افراد زیادی نیز نظاره گر بازی بودند. در تیم جوان تر کسی را دیدم که وقتی توپ به او می رسید، به سرعت پا به توپ می شد و مدام روی آن خطا می کردند. او با اینکه به زمین می خورد بدون اعتراض بلند می شد و دوباره ادامه می داد و عملکردش دوباره تکرار می شد.

سرعت در اجرای تکنیکش، سرعت در دوندگی اش، قدرت در دویدنش، جسارتش، پشتکارش، خسته نشدن از ادامه کارش و اخلاق ورزشی اش دقیقاً از همان بازی در ذهنم است. حتی در یک صحنه منتظر بودم کسی که احساس کردم او را به عمد زد، مورد غضب قرار گیرد، ولی دیدم اینطور نبود. یکی از دوستانم به نام قهرمان ذوالقدر (از داوران فوتبال) را بین دو نیمه فرستادم و پیغام دادم که برود و به آن بازیکن جوان را بیاورد تا صحبت کنیم. او آمد، اما با کمی تأخیر. به او گفتم من سرمربی جوانان فتح هستم، شما می توانید در تمرینات فتح شرکت کنید، اما او گفت من با مادرم هستم و او نمی گذارد من به باشگاه بروم و رفت. پیش خودم گفتم حتماً عضو باشگاه دیگری است و بی خیال شدم. نیمه دوم شروع شد و چیزهای جدیدتری از او دیدم. توانایی بالای او در پرش و سر زنی که انگار حسی به من می گفت تحت هیچ شرایطی این بازیکن را رها نکن.

هر کاری کردم نتوانستم بی خیال این بازیکن شوم. خودم به شخصه آدم مغروری هستم و هر جا و به هر بازیکنی می گفتم مربی ام و تو را انتخاب کردم، بی وقفه به باشگاه می آمد و از انتخاب شدن لذت می برد. وقتی این جوان یک بار نه آورد، برایم دشوار بود برای بار دوم دنبال او بروم. یکی از دوستان دیگرم به نام حسن سیاه که از همان محله بود را را آنجا دیدم. از او خواستم این بازیکن جوان را یک بار دیگر پیش من بیاورد تا با او صحبت کنم. آن بازیکن جوان آمد و به او گفتم که تو را نمی شناسم، اما حیف است که بازی نکنی، چون یکی از بهترین فوتبالیست های ایران می شوی. من تو را برای تیم فتح می خواهم. آدرس باشگاه را به او دادم و گفتم اگر دوست داشتی به باشگاه بیا. او بار دیگر گفت فکر نمی کنم مادرم اجازه بدهد، نمی توانم قول بدهم و خداحافظی کرد.

پس از خداحافظی با آن جوان، خیلی ناراحت شدم و ناامید از اینکه مبادا این استعداد جایی نرود و استعدادش تا آخر عمر دیده نگردد. همسرم که با من آمده بود و برای خرید به محله امامزاده حسن رفته بود، وقتی برگشت و من را به هم ریخته دید، داستان را جویا شد و موضوع را برای او تعریف کردم که از ناراحتی من تعجب کرد. او نمی دانست که من واقعاً عاشق کارم بودم و برایم مهم بود که آن جوان به تیمم بیاید و بتواند آینده ای داشته باشد.

مدتی گذشت و اواخر خردادماه بود که فصل امتحانات مدارس هم تمام شد. آن جوان گفته بود نزدیک امتحانات است و زمان امتحاناتش با تمرینات تیم ما تداخل دارد. به او گفته بودم به درس اهمیت بیشتر بدهد و پس از آن برای آمدن به تمرینات با من تماس بگیرد. تماس گرفته شد و آن جوان به همراه یکی از دوستانش که دروازه بان بود به تمرینات آمد. پس از صحبت کوتاهی که داشتیم، او بیان کرد هفته ای یک بار می تواند به تمرینات بیاید و تمریناتش را شروع کرد.

پس از مدتی هفته ای دو جلسه به تمرینات ما آمد و پس از آن بیشتر علاقه مند شد و به صورت منظم در تمرینات حاضر شد. این جوان وحید هاشمیان بود که به لطف درخشش او که آقای گل شد، توانستیم در همان فصل قهرمان شویم و به لیگ دسته یک صعود کنیم. سال 73 هم در لیگ دسته یک پس از بانک ملی و پارس خودرو، به مقام سوم رسیدیم که بازهم وحید هاشمیان می درخشید. اکنون می گویند با بازیکن خوب می توان یک بازی را برد، اما با یک تیم خوب می توان جام گرفت. عملکرد هاشمیان به گونه ای بود که بازی او روی شخصیت تیمی ما هم تأثیر گذاشته بود.

با تیم پاس بازی داشتیم و با آقای همایون شاهرخی تماس گرفتم تا از نزدیک تماشاگر بازی باشد و استعدادها را شناسایی کند. او پس از بازی از من خواست وحید هاشمیان را به تمرین تیم بزرگسالان پاس بفرستم و چون می دانستم او استعداد دارد، در تمرینات جدی کار می نماید و در مسیر پیشرفت است، دیگر با وجود آقای شاهرخی و فرکی نیز نگرانی نداشتم. سال 74 بود که هاشمیان به کمک این دوستان فنی، عاشق و سلامت به تیم پاس ملحق شد و از همانجا به اروپا رفت. در ادامه ماجرا من فقط منتظر اخبار ورزشی بودم که وحید چه کار نموده است و تا 12 سال کار من همین گردیده بود. اگر هم گاهی خانه نبودم و در تمرینات حضور داشتم، از خانه تماس می گرفتند و خبر گلزنی وحید در آلمان را می دادم و من 50 بار صحنه گلزنی اش را می دیدم. با اینکه در این سال ها فرصتی نبود که یکدیگر را ببینیم، اما وقتی او را در بالاترین سطح می دادم که حتی تا آقای گلی آلمان هم پیش رفت، برای خودم یک افتخار بزرگ بود.

وقتی وحید در آلمان قرارداد بسته بود، با من تماس گرفت و باورم نمی شد که خودش در حال صحبت کردن با من است. برایم سوال بود که چرا در آن موقعیت با من تماس گرفته و از خودم پرسیدم مگر می گردد کسی این اندازه معرفت داشته باشد که هنوز من را یاد کند؟ بعد از اینکه تماس قطع شد از ته دل گریه کردم و از خدا خواستم به وحید عزت بدهد. چون بازیکن های زیادی داشتم که وقتی به سطح اول فوتبال ایران رسیده بودند، گذشته خود را فراموش کردند و این موضوع همیشه من را اذیت می کرد، اما وحید جای همه جبران کرد و من را سرپا نگه داشت و تا امروز هر وقت به زمین تمرین می رود، یاد آن لحظه می افتم تا به ادامه کارم امیدوار باشم. از قدرشناسی او انرژی گرفتم و اکنون هم هر وقت از نامهربانی های فوتبال کم می آورم، از به یاد آوردن همان لحظه وحید هاشمیان امید می گیرم و او واقعاً بی نظیر است.

از رسیدن وحید به سطح اول فوتبال مطمئن بودم، چون استعدادهایی چون اصغر مدیرروستا، اکبر یوسفی، امیر موسوی نیا، ایمان عالمی و شاگردهای دیگر را دیده بودم که با استعداد ناب فوتبالی به تیم ملی رسیده بودند. وجه مشترک همه آنها کار کردن مستمر و جدی بود که در تمرینات داشتند. من همیشه و همه جا این را با اطمینان می گفتم که منتظر یک اسم باشید به نام وحید هاشمیان که مهاجم اول ایران می گردد و خوشبختانه سربلند شدم. می دانستم وحید روزی مهاجم اول ایران می گردد. همین حالا هم شاگردی دارم که روزی مهاجم اول ایران خواهد شد که اسمی از او نمی آورم، اما تا چهار سال دیگر این اتفاق رخ می دهد. اینها ژن های خوب فوتبالی هستند که برای من معین است و می دانم که روزی جزو بهترین ها هستند، هرچند خیلی ها با من مخالف هستند.

در سرانجام می خواهم خاطره ای خوب از وحید هاشمیان بگویم که هیچ وقت فراموش نمی کنم. روزی که تیم ایران قهرمان آسیا شد، به خانه وحید هاشمیان رفتم که او پیراهنش را به من هدیه داد و گفت دوست دارم اولین پیراهنم را به اولین مربی ام هدیه بدهم. اکنون هم به پسرم که کار مربیگری می نماید، می گویم طوری عاشقانه کار کن که یکی مثل وحید هاشمیان اولین پیراهنش را برایت هدیه بیاورد. اکنون هم وصیت کردم روزی که در دنیا نبودم، این پیراهن را با من دفن نمایند، چون با ارزش ترین هدیه زندگی ام است.