10 نقش آفرینی برتر آل پاچینو؛ از فرانک سرپیکو تا مایکل کورلئونه - دیار سلمان

با ما همراه باشید و با تور ارزان چین از شگفت انگیزترین کشور دنیا دیدن کنید بر روی دیوار چین سلفی بگیرید، از قصر ممنوعه دیدن کنید و در خیابان شانگهای پیشرفته ترین آسیا قدم بزنید.

آل پاچینو ستاره ای است که در طول سالیان مختلف و نسل های متعدد، چهره ای ماندگار و محبوب و دوست داشتنی باقی مانده است و هنوز که هنوز است خیلی ها مشتاق تماشای نقش آفرینی های او هستند. پاچینو طی پنج دهه حضور در سینما بی شمار کاراکتر و شخصیت به یادماندنی و جذاب به مخاطبان معرفی کرد و دل خیل عظیمی از سینمادوستان را با فریادهای انفجاری و نگاه های نافذش برد.

در ادامه 10 نقش آفرینی برتر آل پاچینو را با هم مرور می کنیم.

30 فیلم گنگستری برتر تاریخ سینما؛ دنیا خونین جنایتکاران جذاب

10. فرانک سرپیکو در فیلم سرپیکو (Serpico)

• محصول: 1973
• کارگردان: سیدنی لومت
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.7 از 10

آل پاچینو در طول کارنامه رنگارنگ و پربارش در هر دو سوی قانون حضور داشته، هم پلیس ها و کارآگاه های جذاب و شگفت انگیز خلق نموده است و هم خلافکارهای دیدنی و تماشایی. سرپیکو یکی از فیلم هایی است که آل پاچینو را در قامت یک مأمور قانون به ما نشان می دهد.

سرپیکو یکی از اولین فیلم های پاچینو است و با دیدنش حس می کنید که قدرت و جذبه یک ستاره نوظهور چگونه خودش را با همان آثار اولیه به همه نشان داد. فرانک سرپیکو پلیسی آرمان گرا و عصبی است که به دنبال اجرای عدالت است و انتظار ندارد مأمورین پلیسی که قسم خورده اند تا از جان و مال شهفرایندان دفاع نمایند، خودشان انسان های فاسدی باشند. برای همین مجبور می گردد علاوه بر خلافکاران و جنایتکاران، با همکارانش هم وارد جنگ گردد.

فیلم بر اساس داستانی واقعی ساخته شده است و آل پاچینو در آن موقع با فرانک سرپیکوی واقعی هم دیدار داشته تا شخصیت و حس و حال او را بهتر درک کند و در نهایت برنده گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.

9. وینسنت هانا در فیلم مخمصه (Heat)

• محصول: 1995
• کارگردان: مایکل مان
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.2 از 10

پلیسی که فکر و ذکرش دستگیر کردن تبهکاران است و در این راه همه چیز زندگی اش را فدا می نماید. خواب و استراحت برایش بی معنی است و وقت هایی هم که به خواب می رود، کابوس قربانیانی را می بیند که با چشم های ورم نموده و خونین به او خیره شده اند.

کسی به جز پاچینو نمی توانست وینسنت هانای مخمصه را به این شکل هیجان انگیز و درخشان و تماشایی در بیاورد. بخش زیادی از بار دراماتیک این فیلم روی رابطه وینسنت هانا و دزد دقیق و منظم و پر دیسیپلین نیلز (رابرت دنیرو) متمرکز شده است و تضادی که بین این دو در طول داستان می بینیم، جوشش و خروشی به فیلم بخشیده است که از دل پاچینو و دنیرو می آید. هرچقد پاچینو انفجاری و پر انرژی است و دیالوگ هایش را با هیجانی مثال زدنی ادا می نماید، دنیرو آرام و با طمأنینه پیش می رود و سعی می نماید کارهایش را سر برنامه پیش ببرد.

وینسنت هانا زندگی شخصی درست و حسابی ندارد. رابطه اش با هسرهای قبلی که به جدایی ختم شده و همسر فعلی اش از مشغله همیشگی او دل پری دارد و دلخوری اش را با شیوه های عجیبی نشان می دهد. شور و شعف هانا در جای دیگری نفهته است، در خیابان های پر از جرم و جنایت شهری که یک لحظه آرامش ندارد. برای همین تعجبی ندارد که نیلز پیش از آنکه مجرم و دزدی باشد که هانا وظیفه دستگیری اش را بر دوش گرفته، شبیه رفیقی نادیده و پنهان شده است که اگر شرایط جور دیگری بود، مثل همان سکانس معروف با هانا نشست و برخاست می کرد و کلی با هم گپ می زدند. کسی که از هم صحبتی با او لذت می برد و دقت و ظرافتش را در سرقت ها تحسین می نماید و در نهایت وقتی مجبور می گردد او را از پا در بیاورد، با نگاهی ویران به جایی خیره می گردد و ناامید و ناراحت و خسته، دست او را می گیرد و شاید در دلش به زندگی و سرنوشتی لعنت می فرستد که آن ها را این چنین مقابل هم قرار داد.

8. جان میلتون در فیلم وکیل مدافع شیطان (The Devils Advocate)

• محصول: 1997
• کارگردان: تیلور هک فورد
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.5 از 10

یکی از جذاب ترین تجسم های شیطان در سینما. آل پاچینو در وکیل مدافع شیطان وسوسه برانگیزترین اهریمنی است که تا کنون دیده اید. مردی که در ظاهر بی آزار و مهربان به نظر می رسد و حقه هایش را نامحسوس و زیرپوستی به اجرا در می آورد.

یکی از ویژگی های شاخص و معین پاچینو چشمانش است. چشم های او قدرتی عجیب و ویران نماینده دارند و کافی است لحظه ای جلوی دوربین بیاید تا جذبه حضورش تمام صحنه را تحت سیطره خودش در بیاورد. چنین قدرتی برای موجودی اسطوره ای که بشر از دیرباز و در آیین ها و دین ها و افسانه های مختلف او را به عنوان سرمنشأ شر و بدی و وسوسه و گناه می شناخته، حیاتی است و پاچینو از آن بهترین بهره را برده.

اسم کاراکتر آل پاچینو، یا اسم انسانی که شیطان برای خودش در اینجا انتخاب نموده، جان میلتون است. کنایه ای عجیب و جالب. جان میلتون نویسنده بهشت گمشده است که یکی از مطرح ترین آثار ادبی به حساب می آید و انتخاب نام او اتفاقی نیست. در بهشت گمشده، شخصیت اصلی داستان انگار شیطان است و با خواندن آن از انگیزه ها و دگرگونی ها و شک و تردید های او با خبر می شوید و حتی به او حق می دهید که این چنین خشمگین شده و بشر، این سوگلی جدید خالق را به گناه و درد و رنج و بیماری آلوده کند. حالا شیطان این فیلم نام خودش را جان میلتون گذاشته و به نظر می رسد از رویکردی که جان میلتون قرن ها پیش به ماجرای او داشته حسابی خوشش آمده.

7. جیمی هافا در فیلم ایرلندی (The Irishman)

• محصول: 2019
• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.9 از 10

همکاری خبرساز آل پاچینو با مارتین اسکورسیزی شاید آن طوری که همه انتظارش را داشتند از آب در نیامده باشد، ولی یک جیمی هافای بامزه و دوست داشتنی دارد که مخاطب را دلبسته خودش می نماید. داستان ایرلندی قرار بود درباره رفاقتی باشد که از بد حادثه به خون و خون ریزی و پشیمانی و حسرت ختم می گردد. ولی با وجود زمان سه ساعته و بی شمار موقعیت ریز و درشت، رابطه ای که بین فرانک (رابرت دنیرو) و جیمی هافا تصویر شده، به نقطه ای نمی رسد که فیلم مد نظر داشته. داستان اصلی فیلم درباره موقعیت و انتخاب سختی است که فرانک با آن روبه رو می گردد و باید بین رفاقت و انجام وظیفه یکی را انتخاب کند. ولی متأسفانه فیلم زمان زیادی را صرف موقعیت های مختلفی می نماید که ارتباط زیادی با این موقعیت دراماتیک و جذاب مرکزی داستان ندارد و برای همین تضاد و درگیری درونی فرانک را برای این تصمیم حس نمی کنیم. هیچ وقت نمی فهمیم چرا جیمی هافا این چنین به فرانک اعتماد می نماید و تبدیل به یکی از صمیمی ترین دوست هایش می گردد، و وقتی شکل گیری این رفاقت ناقص و بدون موقعیت های دارماتیک تصویر شده، تضاد و درگیری نهایی آن ها هم تأثیر کمتری دارد.

اینجاست که مهارت آل پاچینو خودش را نشان می دهد. شخصیت جیمی هافا در فیلم شتاب زده معرفی می گردد، و نوع رابطه اش با فرانک هم فاقد فرایند دراماتیک مناسب است. ولی پاچینو گرما و بامزگی و مهربانی خاصی به کاراکترش اضافه نموده که بار این کمبودهای فیلم نامه را به دوش بکشد. در تمام صحنه هایی که جیمی هافا را می بینیم، چیزی درون او وجود دارد که ناخودآگاه شیفته اش می شویم و دوستش داریم. از صدا و لحنش گرفته تا حرکات چهره و چشمانش، همگی در خدمت به تصویر کشیدن کاراکتری در آمده اند که جذبه و کاریزمایش نه در تهدیدآمیز بودن، بلکه در مهربانی و دوست داشتنی بودن است.

6. فرانک اسلید در فیلم بوی خوش زن (Scent Of A Woman)

• محصول: 1992
• کارگردان: مارتین برست
• امتیاز IMDb به فیلم: 8 از 10

بوی خوش زن را هیچ وقت آن طور که حقش بوده تحویل نگرفته اند، ولی فیلمی است که آل پاچینو را به اسکار رساند و هواداران پر و پا قرصی بین سینمادوستان دارد. یک ارتشی نابینا و ناامید از زندگی که خودش هم میداند دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. کسی که پوچی و بیهودگی زندگی را عمیقا درک نموده است و حالا فقط منتظر مانده تا روزهایش به سرانجام برسد، یا اینکه خودش با دستان خودش آن را به سرانجام برساند.

دنیا فرانک اسلید در تاریکی و سیاهی است و هرکاری هم می نماید این تاریکی پر نمی گردد. همین تاریکی باعث شده تا آدمی تلخ و گزنده و بداخلاق گردد که هرکسی تحمل ماندن در کنار او را ندارد. ولی با همه اینها، شخصیتی دوست داشتنی است که نمی توانید رهایش کنید. خودخواه و بدعنق است ولی سر بزنگاه چنان به کمکتان می آید که همه بداخلاقی هایش را فراموش می کنید.

5. کارلیتو بریگانته در فیلم راه کارلیتو (Carlitos Way)

• محصول: 1993
• کارگردان: برایان دی پالما
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.9 از 10

دلالی مواد مخدر شغلی به شدت پرمخاطره است. کارلیتو بریگانته دوران دلالی مواد را پشت سر گذاشته و حبسش را هم کشیده و حالا می خواهد زندگی بی دردسری داشته باشد و از خلاف کنار بکشید. ولی خیلی زود می فهمد کنار کشیدن از این حرفه مرگبار به آن راحتی ها که فکر می کرد نیست و بازگشتش به محله قدیمی اش از خیلی جهات برای او گران تمام می گردد.

راه کارلیتو شاید بهترین فیلم پاچینو نباشد، ولی قطعا یکی از بهترین بازی های او را می توانید در آن ببینید. نقطه قوت فیلم و نیروی محرکه آن آل پاچینو است که تصویری همدلی برانگیز از خلافکار سابقی ارائه داده است که به دنبال رهایی از دنیا پر از خشونت و خیانت پیشین خود است.

4. لفتی روجیه رو در فیلم دانی براسکو (Donnie Brasco)

• محصول: 1997
• کارگردان: مایک نیوول
• امتیاز IMDb به فیلم: 7.7 از 10

لفتی پیشکسوت ترین عضو یک گروه خلافکار است، ولی هیچ وقت به جایگاهی که حقش بوده نرسیده. لفتی جوانی به نام دانی براسکو را زیر پر و بال خودش می گیرد و او را به گروه معرفی می نماید، غافل از اینکه دانی یک پلیس مخفی است. اما واقعا آیا لفتی از این جریان غافل بود؟ یا اینکه رفاقت گرم و صمیمی و تماشایی که با این مأمور جوان شکل داد به قدری برایش ارزشمند شد که حتی حاضر بود جانش را هم بدهد؟

این فیلم یکی از غم انگیزترین فیلم های مافیایی است که تا به حال دیده اید. آل پاچینویی دارد که به شدت مظلوم و دوست داشتنی است و دلتان می خواهد بغلش کنید. و رفاقتی که در این فیلم تصویر شده، در کمتر جایی می بینید. دانی و لفتی دوستی و صمیمیتی شکل می دهند که تماشایش لحظه به لحظه دردناک تر می گردد، چرا که از سرنوشت محتوم آن با خبریم.

3. تونی دی آماتو در فیلم هر یکشنبه کذایی (Any Given Sunday)

• محصول: 1999
• کارگردان: اولیور استون
• امتیاز IMDb به فیلم: 6.9 از 10

فیلم های ورزشی غالبا هیجان انگیز و تماشایی از آب در می آیند. ولی هر یکشنبه کذایی نگاهی متفاوت داشت به دنیای فوتبال آمریکایی و تا به امروز هم هواداران این ورزش پرطرفدار آمریکایی از آن به عنوان فیلمی یاد می نمایند که تصویری واقعی از آن به نمایش گذاشته است. فیلم ستاره های بزرگی دارد، از کامرون دیاز گرفته تا جیمی فاکس. ولی این آل پاچینو بود که یکشنبه کذایی را مال خود کرد.

پاچینو نقش یک مربی حرفه ای است که به سرانجامی جهت حرفه ای اش رسیده و حالا باید همچون ملوانی که باید یک کشتی در حال غرق شدن را رهبری کند، به تیمی انگیزه و روحیه بدهد که به ته خط رسیده. سخنرانی انگیزشی آل پاچینو در این فیلم چیزی است که هرکسی احتیاج دارد بشنود و از آن تأثیر بگیرد. حرف هایی می زند که همه ما در تاریک ترین دقایقمان به شنیدنش احتیاج داریم.

2. مایکل کورلئونه در سه گانه پدرخوانده (The Godfather Trilogy)

• محصول: 1972، 1974 و 1990
• کارگردان: فرانسیس فورد کاپولا
• امتیاز IMDb به فیلم: 9.2، 9 و 7.6 از 10

درباره کاراکتری که شهرت و جذبه اش شاید در قد و قواره خود تاریخ سینما باشد چه چیزی می توان گفت؟ تا پیش از پدرخوانده، آل پاچینو شهرت و اعتبار زیادی نداشت. ولی بعد از این فیلم، هم خودش تبدیل به یکی از بزرگترین ستاره های سینما شد و هم کاراکتر مایکل کورلئونه را برای همواره به عنوان یکی از جذاب ترین و پیچیده ترین شخصیت های داستانی در سینما ثبت کرد. شخصیت آرام و در ظاهر معصومی که تمام تلاشش را می نماید تا از خشونت و کسب و کار جنایتکارانه خانواده اش دوری کند، ولی برعکس بیشتر و بیشتر در آن فرو می رود و هیولایی را از درونش آزاد می نماید که خودش هم نمی دانست سال ها در پستوهای ذهنش خوابیده بود.

اصلا انگار بازی در نقش مایکل کورلئونه در سرنوشت آل پاچینو نوشته شده بود. پدبزرگ و مادربزرگ مادری او از سیسیل ایتالیا به آمریکا مهاجرت نموده بودند، درست مثل ویتو کورلئونه، پدر مایکل. همه چیز مایکل کورلئونه و آل پاچینوی دهه 70 به طرزی جادویی و معجزه آسا کنار هم چفت شدند و این شخصیت به یادماندنی و عجیب خلق شد.

1. تونی مونتانا در فیلم صورت زخمی (Scarface)

• محصول: 1983
• کارگردان: برایان دی پالما
• امتیاز IMDb به فیلم: 8.3 از 10

آل پاچینو با این نقش خیلی چیزها را تغییر داد. شاید بتوان گفت خیلی از کاراکترهای شروری که در فیلم های بعد از آن دیدیم و رگه های انسانی و همدلی برانگیز داشتند، از تونی مونتانا تأثیر گرفته اند. تونی مونتانا خلافکاری خشن بود که در کشتن رقبایش شک به دل خودش راه نمی داد، ولی چیزی درونش بود که نمی توانستیم نادیده اش بگیریم و برای همین نمی شد او را شرور مطلق دانست.

آل پاچینو با یک دلال مواد کنترل ناپذیر و دیوانه کاری کرد تا تماشاچی برایش دل بسوزاند و نگران موفقیت و زنده ماندنش گردد. تونی مونتانا انگار بیشتر از آنکه یک جنایتکار خطرناک و خشن باشد، پسربچه ای شیطان است که می خواهد دیده گردد و توی چشم باشد، که دختر محبوبش عاشقش گردد و کنارش زندگی کند. ولی جاه طلبی هایش تمامی نداشتند و بهای سنگینی هم بابتش پرداخت که بزرگترین تفنگ ها هم نتوانستند او را از سرنوشت شومش نجات دهند.

منبع: Screen Rant