بزرگ ترین زیردریایی تاریخ به سمت کارخانه های بازیافت و اسقاط روسی می رود - دیار سلمان

شاهکار های مهندسی ای هستند که رکورد شکن می شوند، آن هم با اختلاف زیاد. زیردریایی های کلاس تایفون روسیه، با جابجایی 48000 تن، آنقدر بزرگ بودند که نه تنها از نظر استاندارد های زیردریایی هیولا بودند، بلکه تناژ آن ها به تناژ ناو جنگی آلمانی بیسمارک در جنگ جهانی دوم نزدیک بود.

تایفون با 175 متر و ارتفاع 23 متر، یک وسیله جنگی غیرقابل انکار بود. از زمانی که در سال 1981 وارد خدمت شد، بسیاری از اسرار آن تا سرانجام جنگ سرد در دهه 1990 فاش نشدند و معماگونه بود.

در این میان، الهام بخش فیلم هیجان انگیز The Hunt For Red October بود. در این فیلم می بینیم که زیردریایی دچار مشکل رآکتور هسته ای اش می گردد. زیردریایی در جوار یک ناو آمریکایی است و هر آن امکان دارد خودش را به همراه ناو آمریکایی منفجر کند و آغازگر یک حنگ جهانی گردد. مثل داستان چرنوبیل این بار هم بعضی از تمهیدات ایمنی زیردریایی ناقص هستند و چاره نمی ماند جز فداکاری پرسنل زیردریایی برای پیشگیری از یک فاجعه.

نسل تایفون واقعی در دهه 1970 به دنیا آمد، زیرا اتحاد جماهیر شوروی به زیردریایی های با توان حمل موشک بالستیک هسته ای نو کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده می خواست واکنش نشان دهد، که مقدار حمل تسلیحات زیردریایی های قدیمی Polaris را از 16 به 24 فروند افزایش می داد و می توانست موشک های نو Trident II را هم حمل می کرد.

علاوه بر این، زیردریایی های موشکی نیروی دریایی شوروی به وسیله نیرو های شکار زیردریایی ناتو که به طور فزاینده ای کارآمد می شدند، محاصره می شدند و آن ها در اقیانوس منجمد شمالی، زیر پوشش یخی، چاره ای جز مخفی شدن نداشتند.

برای مقابله با این چالش ها، زیردریایی پروژه 941 آکولا، با نام رمز ناتو تایفون، طراحی شد. هدف آن زدن اولین ضربه در جنگ هسته ای بین شرق و غرب نبود، بلکه به عنوان یک ذخیره استراتژیک هسته ای بزرگ بود که شوروی می توانست در حمله دوم از آن استفاده کند.

این زیردریایی باید می توانست در زیر یخ، هزاران مایل دورتر از اهداف خود عمل کند و 200 کلاهک جنگی را بر اساس فرمان ر ها کند. این به معنای شکستن رکورد R-39 SLBM (موشک بالستیک زیردریایی) بود که 84 تن وزن داشت و 10 کلاهک با قدرت انفجاری تا 200 کیلوگرم حمل می کرد.

پس باید یک زیردریایی بسیار بزرگ ساخته می گردد. زیردریایی ای که در زیر پوشش بیرونی پهن و مسطح آن طراحی خلاقانه ای را پنهان می کرد. به جای یک بدنه فشاری، تایفون چندین بدنه داشت. در طرفین دو بدنه موازی وجود داشت. بالای این ها و زیر بادبان بزرگ بدنه سومی قرار داشت که مرکز فرماندهی را در بر می گرفت و در ناحیه کمان، بدنه چهارمی قرار داشت که اتاق اژدر بود. در قسمت جلو بین بدنه های موازی 20 لوله موشک قرار داشت. همه این ها محکم به هم متصل شده بودند و برای استحکام بیشتر، تیتانیوم را در طرح گنجانده بودند.

تایفون که به وسیله دو راکتور هسته ای آب تحت فشار OK-650 واقع در قسمت عقبی نیرو می گیرد، می توانست بیش از 120 روز در دریا بماند تا اینکه برای تأمین منابع و تعویض خدمه به بندر بازگردد.

با وجود تعداد زیاد افراد خدمه، تایفون به طرز قابل توجهی راحت بود، با سالن های جادار، پوشش های چوبی و حتی یک استخر.

یک واقعیت گیج کننده در خصوص تایفون این بود که موشک های کمتری نسبت به زیردریایی های کلاس اوهایو حمل می کرد. این به این علت بود که رهبری شوروی در زمان ساخت زیردیایی ها محدودیت های پیمان کنترل تسلیحات را پیش بینی می کرد و تمایلی به سازگاری با تغییرات لحظه آخری نداشت.

با این همه تاثیر راهبردی قوی این زیردریایی جای سوال هم داشت. هنگام بیرون آمدن از سطح، شناور، توانکافی برای شکستن یخ نسبتاً نازک داشت، اما یخ در قطب شمال هنوز برایش بسیار ضخیم بود. این یک مشکل بزرگ ایجاد کرد، با گزارش هایی مبنی بر اینکه سطح عرشه با صفحات یخی بزرگ پوشانده شده و دریچه های موشک باز نشد.

دیمیتری دونسکوی آخرین تایفون از شش تایفون است که ساخته شد و ساخت هفتمین فروند آنها در وسط کار لغو شد. پس از سرانجام جنگ سرد، ناوگان تایفون چیزی شبیه به یک سیستم تسلیحاتی بدون مأموریت شد. نگهداری و بازسازی زیردریایی ها آنقدر گران بود که دولت روسیه به این نتیجه رسید که ساخت زیردیایی های نو و مدرن تر مقرون به صرفه تر است.

و حالا این زیردیایی در انتظار اسقاط شدن است و روزهای پس از مرگ را باید طی کند.

منبع: تاس