چرا بعضی انتها هیولا را دوست نداشتند؟ - دیار سلمان

ایسنا نوشت: علی خودسیانی که نگارش سریال هایی چون فصل زرد (مجید زهتابی)، نیمکت (به کارگردانی محمد رحمانیان، خواستگاران (کارگردان گلاب جمعه)، همچون سرو (بیژن بیرنگ)، هیئت مدیره (مازیار میری) و مرز خوشبختی (حسین سهیلی زاده) را بر عهده داشته است، درباره کاهش سریال های کمدی هم به ایسنا گفت: فراوری کار کمدی و نوشتن فیلمنامه ای که بتواند مخاطب را با خود همسو کند و در عین حال ارزش هنری خودش را از دست ندهد، بسیار سخت است.

او درخصوص کمبود نیروی متخصص در ژانر کمدی چنین اعلام کرد: ما تا دلتان بخواهد نویسنده ملودرام داریم که یا قصه ای را با هم فکری هم می سازند یا از داستان های واقعی که در جامعه اتفاق می افتد قصه شان را می نویسند اما نویسندگان کارهای کمدی معمولا کم هستند؛ چون قصه سازی در این ژانر ساده نیست.

کارگردان مجموعه نمایشی بازخوانی یک پرونده ادامه داد: در ژانر ملودرام چون می توانند به موضوعات بیشتری بپردازند، هر کسی که کمی علم نوشتن داشته باشد می تواند کار کند؛ یعنی نیاز به خلاقیت زیاد ندارد اما نوشتن کار طنز تخصصی است و به تبع آن، دستمزدی که یک نویسنده طنز می گیرد بیشتر از نویسنده کار ملودرام است. وقتی قدیمی های این حرفه در حال حاضر کار نمی نمایند به دلایل مختلف مثل این که فیلمنامه ای را نوشته اند اما خریداری نشده یا پولش را ندادند یا این که فیلم اصلا اکران نشده نمی توانیم از نیروهای جوان توقع حضور در این عرصه را داشته باشیم. من خودم دو سال است که نصف دستمزد سریالم را طلبکارم؛ آن وقت یک هنرجو با چه انگیزه ای بخواهد وارد این عرصه گردد!

او یکی از نکاتی که می تواند کارهای کمدی را افزایش دهد تربیت نیروهای متخصص دانست و تحقق این امر را مستلزم حضور نیروهای قبلی در این عرصه خواند تا بتوانند نیروهای جدید را پرورش دهند. خودسیانی ادامه داد: کسانی که کمدی می نویسند به طور مثال پنج نفر هستند آن ها هم هر کدام حدود 20 سال سابقه کار دارند. آدم جدیدی وارد این حوزه نشده است. این افراد هم اگر به کارنامه کاری شان نگاه کنید چندین سال آیتم نویس بودند بعد پرورش پیدا کردند تا وارد حیطه سریال سازی شدند.

این نویسنده در رابطه با افزایش سریال های شبکه نمایش خانگی و محدودیت قصه گویی در تلویزیون گفت: تماشاگر تلویزیون مردم عام هستند و مخاطب میلیونی دارد اما در شبکه نمایش خانگی این حجم از مخاطب وجود ندارد، در نتیجه برای قصه پردازی دست عوامل بازتر است. اما در تلویزیون این طور نیست و یک محدودیت هایی خود سازمان صداو سیما دارد؛ البته این موضوع فقط در حوزه سریال های طنز نیست؛ مثلا گاندو ازشبکه سه سیما پخش شد اما نقدهای بسیاری به آن شد این سریال اگر در نمایش خانگی پخش می شد این اتفاق نمی افتاد. کلا در تلویزیون هر نقدی اتفاق بیفتد صداوسیما مسوول است پس اجازه قصه سازی را محدودتر می نماید.

خودسیانی درباره نقدهایی که به سریال هیولا وارد شد، گفت: این موضوع که می گویند این سریال سرانجام خوبی نداشته فقط دامن گیر سریال های ایرانی نیست. شما در نمونه های خارجی هم که نگاه کنید مخاطب چند فصل از یک سریال را دنبال نموده اما قسمت آخرش را دوست نداشته است. اصولا جمع بندی کردن یک کار سخت تر از آغاز کردن آن است. زمانی که شما به عنوان مخاطب یک سریال را بدون توقع آغاز به دیدن می کنید مسئله ای ایجاد نمی گردد اما زمانی که به سریال دلبستگی پیدا نموده باشید دوست دارید سریال طوری تمام گردد که شما دلتان می خواهد و اگر این طور نباشد فکر می کنید که کار سرانجام خوبی نداشته است.

او ادامه داد: اما این که چرا سرانجام یک سریال مطابق میل بعضی مخاطبان ساخته نشده است، می تواند به عوامل بیرونی و درونی ارتباط داشته باشد. ممکن است علاقه عوامل سازنده متفاوت با این عده از مردم باشد یا این که ممکن است در سرانجام بندی گروه های سازنده نگران افکار عمومی باشند یا عوامل سازنده تحت فشار قرار بگیرند که اگر می خواهید دوباره کار کنید سرانجام داستان باید به این شکل باشد.