قسمت دوم سریال نیسان آبی - دیار سلمان

در خلاصه داستان این قسمت آمده است:

رضا امانت دار خوبی نبود و از نیسان آبی به خوبی مواظبت نکرد! حالا رضا خشنود مانده و این غم بزرگ که چطور ماجرا را به جمشید بگوید که او پس نیافتد. البته قضیه پیچیده تر از این حرف هاست...

رضا نیسان آبی را از دست داده است و نمی داند که چه باید بکند. او انتها راه رفاقتش با جمشید را بسیار نزدیک می بیند و برای فرار از این استیصال به هر کسی رو می اندازد. زری، همسر جمشید که آن قدر هول می گردد و خودش را می بازد که دیگر نمی توان از او توقع یاری داشت. دوستان جمشید هم که هیچکدام جرات نمی نمایند این خبر را به او بدهند. درنهایت خود رضا پیش قدم می گردد و با استفاده از قریحه شاعری اش شعری برای جمشید می گوید تا به این طریق خبر را در این شعر به گوش او برساند. اما جمشید پیغام شعر را درک نمی نماید و بالاخره این پسر کوچکش است که رک و پوست کنده موضوع را برای پدرش روشن می نماید.

جمشید هم همان طور که پیش بینی می شد، غش و تشنج می نماید. با عصبانیت و ناراحتی جمشید از رضا مهمانی دیگر به هم می ریزد؛ اما طولی نمی کشد که خسرو شاهسواری با ارسال پیغامی ماجرا را تعیین می نماید که با عقب افتادن قسط های نیسان آبی خودش آن را ربوده است. با حل و فصل ماجرای گم شدن و پیدا شدن عشق اول و آخر جمشید معلوم می گردد که در نیسان آبی با یک قصه کلی روبرو نیستیم و سریال قرار است با همین خرده داستان ها پیش برود. عشق و عاشقی میان بچه های جمشید و رضا، فلش بک ها به دوران جوانی شان، ماجرای علاقه به نیسان و جمشید هاشم پور و...

این خرده داستان ها و پیش رفتن کل سریال شاید به خودی خود اشکالی نداشته باشد؛ اما ایراد این جاست که همین ها هم بامزه نیستند. باز هم در شبکه نمایش خانگی سریال کمدی ای ساخته شده است که تمام کیف و لذتش برای عوامل سازنده است. در زمان فیلم برداری می گویند و می خندند و مخاطبان سریال چیزی جز شوخی های بی مزه و کوشش مذبوحانه بازیگر ها برای خنداندن نصیبشان نمی گردد.

به هر روی منوچهر هادی و روابط موجود در سریال سازی و شبکه نمایش خانگی نشان داده اند که توجه چندانی به سلیقه مخاطب و جنبه های هنری کارشان ندارند و سریال های بی کیفیت منوچهر هادی ها یکی پس از دیگری ساخته و پخش می شوند و آب از آب تکان نمی خورد.